Mijn reis naar de Marathon. Laat ik beginnen bij het begin.
 

In september had ik mijn eerste hardloopwedstrijd van 10 kilometer gepland. Ik kan mij nog goed herinneren dat ik de laatste 3 kilometers echt aan het aftellen was in mijn hoofd en dat ik ontzettend buiten adem was tijdens het rennen. Voor mij een bijzondere loop omdat mijn moeder mee liep en we support kregen van mijn broer. Ook was dit officieel het begin van iets groters en had ik uiteindelijk een mooie tijd neergezet.

 

Eind september deed ik dan meteen maar ook mee aan de 15 kilometer loop in Capelle aan de IJsel. Voor mij was toentertijd 15 kilometer echt ontzettend ver en lag 42,2 kilometer ver buiten mijn bereik. Ik had een vriend gevraagd of hij met mij mee wilde doen. Dit wilde hij en hij heeft mij zeker de laatste kilometers een duwtje in mijn rug gegeven. Ook hier wilde ik natuurlijk een mooie tijd neerzetten wat uiteindelijk ook lukte. Tijdens het lopen zei Arvid tegen mij dat hij ontzettend trots op mij was omdat ik meer dan een jaar heb lopen tobben met een blessure aan mijn teen. Dit compliment deed mij ontzettend goed. Als je merkt dat je telkens je grens kan verleggen geeft dit veel kracht en motivatie om verder te gaan.
Ook de sociale steun uit mijn omgeving was en is nog steeds motiverend.

 

Begin oktober stond mijn eerste halve marathon gepland in Amsterdam.
Ik ben inmiddels erachter gekomen waarom Rotterdammers het niet hebben op Amsterdam. Laten we er op houden dat ik uiteindelijk niet op tijd aankwam bij de start en mijn kijk op Amsterdam ook anders werd.

 

Uiteindelijk eind oktober mijn eerste halve marathon behaald in Dordrecht. Ik wist niet zo goed wat ik kon verwachten en vond het eigenlijk behoorlijk suf. Uiteraard wilde ik natuurlijk binnen 2 uur finishen en heb ik de laatste kilometers aardig aan moeten zetten om dit te halen. Eenmaal bij de finish besefte ik dat ik een belangrijk doel had behaald voor mezelf en raakte ik stiekem ook emotioneel. Ook omdat mijn ouders en mijn broer bij de finish stonden. De avond en de dag erna besefte ik alleen wel dat het trainen voor lange afstanden wel even andere koek is. Mijn broer heeft mij namelijk moeten helpen om fatsoenlijk de trap op te komen in mijn eigen huis. 

 

Na het behalen van de halve marathon heb ik een hardloop dip gehad. Ik had er geen zin meer in. Het idee alleen al dat de halve marathon nog maar de helft is gaf niet echt moed. Ook omdat ik besefte dat ik mijn levensstijl moest veranderen om dit doel te bereiken. Ik hield namelijk wel van een avondje stappen en het nuttigen van een drankje (s!) Daarnaast werkt de wintertijd natuurlijk ook niet mee. Deze dip heeft naar mijn idee behoorlijk lang geduurd. In december besloot ik vrij impulsief om in januari 3 weken naar Thailand te gaan. Naast vreugde kwam ook lichte paniek omdat ik besefte dat ik daarna echt aan de bak moest.

 

Een week voordat ik op reis ging heb ik mijn motivatie teruggevonden en heb ik zelfs in Thailand uiteindelijk 3 keer hardgelopen (in 30 graden op het strand). Ook heb ik de laatste avond in Thailand afgesloten met mijn laatste sigaret.
Ik was na mijn reis er weer klaar voor om te gaan trainen en mijn leefstijl te veranderen. Want zoals ik al zei is het trainen voor lange afstanden even andere koek. Uiteindelijk heb ik nu in totaal 4 keer de halve marathon gelopen, 2 keer 25 kilometer en afgelopen zondag de 30 kilometer. Na mijn reis ook begonnen aan Yoga en ook meer interval gaan trainen. Als ik kijk naar afgelopen zondag had ik de gehele rit mijn ademhaling onder controle en lukte het mij ook om onderweg genoeg te eten en te drinken. Ook dit moet je namelijk trainen. Eenmaal aangekomen bij de finish viel er een last van mijn schouders af omdat ik nu besefte dat de training voor de marathon er op zit.  Bij de finish stonden mijn ouders trots op mij te wachten.

 

Ik besef nu dat de training voor de Marathon ook positieve invloed heeft op de relatie met mijn ouders.
Ook ben ik veel meer in mezelf gaan geloven en zelfstandiger geworden.  Ik heb namelijk de training voor de Marathon echt als zwaar ervaren naast mijn huishouden en 36-urige werkweek. Eerder vond ik mezelf labiel en inmiddels vind ik mezelf een stabiel en sterk persoon. Gek eigenlijk wat sport teweeg kan brengen.

 

Nu is het een kwestie van rust houden en in mezelf geloven. Deze week mag ik lekker even snoepen van mezelf en dan de laatste 2 weken weer letten op mijn voeding.  Ik kijk er naar uit om jankend over de finish te komen en klaar te zijn. Ik wil namelijk  gewoon weer een peuk roken als ik dat wil (Sorry ouders :)).