De kers op de taart 

 

Vannacht een nachtmerrie gehad over de Marathon. Ik was op de tennis waar ik aan mijn moeder vroeg: "Hoe laat leven we?".
Ze zei: “Het is 10 uur.” Waarop ik zei: “ Had je dat niet eerder kunnen zeggen? Ik moet om half 11 starten! “.
Ik voelde echt de paniek in mijn lichaam terwijl ik sliep. In mijn droom ben ik naar de start toe gerend, alsof mijn leven ervan af hing. Tot ik in mijn droom besefte dat het pas zaterdag was en niet zondag. Ik werd toen wakker, midden in de nacht, nat van het zweet… Deze droom is wel kenmerkend hoe ik de afgelopen week beleefde. 

Het is bizar om te merken hoeveel focus het kost bij de voorbereiding . Vorig weekend zakte de moed in mijn schoenen.
Ik was onrustig, duurde allemaal te lang en hardlopen lukte niet. Ik heb maar even stiekem gerookt en een biertje gedronken.
Het smaakte lekker (en naar meer) en de ontspanning om even niet aan de marathon te denken was eigenlijk een verademing. Het ging gelukkig afgelopen week allemaal van zelf. Mijn eten bestond uit pasta, pasta en pasta. Ik kan geen pasta meer zien. Mijn voeding bestond uit ongeveer 70% koolhydraten en veel water. Ik heb dit gedaan omdat mijn motor in mijn lichaam te klein is om de marathon probleemloos uit te lopen. Door veel koolhydraten te eten vergroot je de motor in je lichaam waardoor ik morgen hopelijk de man met de hamer niet tegenkom. Ze zeggen namelijk dat de man met de hamer rond de 30 km langskomt omdat je motor op is. Als ik dus na de 30 km krom loop en wit zie, dan ben ik dus deze vervelende man wel tegen gekomen.
Ik besef dat niet iedereen gelooft in het stapelen van koolhydraten. Ik geloof er wel in en daarom gaat het mij helpen.
Dat is het belangrijkste.

Ik heb maar even een aantal artikelen gelezen hoe ik het beste kan herstellen na de marathon. Ik moet heel eerlijk zijn dat ik daar nou niet bepaald gelukkiger van werd. Na de marathon schijnt je weerstand tijdelijk aangetast te zijn door de stress van de lichamelijke inspanning.  Het schijnt ook te zijn dat je na de marathon even in een gat kan vallen. Dit komt omdat je doel wegvalt en door de marathon de feel good drugs overuren maakt. Dan spreek ik nog niet over de eventuele spierpijn en stijfheid die ik de komende dagen tegemoet ga. Dus sorry, als ik komende week eventueel wat chagrijnig kan zijn. 

 

Dit is het natuurlijk allemaal waard. Ik zie de marathon echt als een geslaagde therapie. Tenminste we moeten nog zien of ik de eindstreep haal. Ik heb geleerd om nee te zeggen en naar mijn eigen lichaam te luisteren.
Ik kan beter mijn grenzen aan geven en heb meer zelfvertrouwen. En vooral meer schijt gekregen aan wat anderen mensen
denken en ik doe gewoon wat ik zelf wil.  Natuurlijk komt dit niet allemaal door de marathon en was het een proces van het afgelopen jaar. Toch voelt de marathon voor mij als de kers op de taart.
Ik heb het namelijk toch allemaal geflikt en heb ik (bijna) bewezen dat als je in jezelf gelooft dat je een heleboel kan bereiken.
Het is tenslotte nog maar 42 kilometer en 195 meter..

 

PS.
Voor de gene die het leuk vinden, je kan mij volgen via de APP: NN Marathon Rotterdam.
Je kan mij opzoeken via mijn naam: Suus Bouwhuis.