Het is inmiddels weer 4 weken geleden. Het duurde even tot ik de inspiratie vond om mijn blog af te ronden.
Nu liggend in de zon aan de Kralingse Plas in het mooie Rotterdam vond ik eindelijk de moed om mijn doel echt af te ronden. 

De Marathon
Ook al is het 4 weken geleden het voelt als de dag van gisteren.  Samen met mijn collega heb ik de dag voor de Marathon onze startnummers opgehaald. De sfeer (en de warmte) was al goed voelbaar in de stad. Na een Spa Rood op het terras, een wandeling door mijn culturele straat, pannenkoeken eten bij mijn ouders, was ik klaar voor de DAG. Eindelijk de laatste saaie zaterdagavond en bijna mijn leven weer terug. Zo voelde het namelijk. Ik had redelijk geslapen en in de ochtend werd ik al euforisch bij de gedachte dat het bijna er op zat. Eenmaal aangekomen bij mijn startvak besef je dat alleen jij ervoor kan zorgen dat je de finish haalt. Vanaf het begin had ik al support maar uiteindelijk moet je het zelf doen. Klagen over de warmte deed ik niet. Het was daardoor meteen ontzettend druk in de stad wat ervoor zorgde dat ik aangenaam geprikkeld werd. Uiteraard werd dit versterkt toen Lee Towers zong, helikopter over de stad vloog en met de uitkijk op mijn geliefde Erasmusbrug.  

Op de Erasmusbrug meteen al support van mijn maatje die ik al ken vanaf de basisschool. Bizar als je er over nadenkt hoe lang je elkaar al kent en hoe bijzonder om te zien hoe ze mij op meerdere plekken trots aanmoedigde. Fijn dat ik haar wel gevonden had. Ik liep namelijk langs het huis van mijn beste vriendin waar ik van te voren mee had afgesproken waar te staan. De hekken stonden alleen net even wat anders dan gedacht waardoor zij (brak van de avond) daarvoor voor jan lul stond. Romi, ik wil je toch persoonlijk bedanken dat je er stond. Ik wilde je een hele dikke knuffel geven en dat is iets wat ik normaal niet doe. Het lot heeft bepaald dat het er niet in zat.

Eenmaal in Rotterdam Zuid stonden mijn ouders op verschillende plekken mij aan te moedigen. Het geeft echt een boost als je weet waar je ouders staan en ondanks dat ik weinig terug zei kon ik het enorm waarderen. De enthousiasme van mijn broer en schoonzusie toen ik ze zag was wel zo aanstekelijk dat ik enthousiast kon reageren. De eerste kilometers zaten er op en voelde al meteen aan mijn benen dat het geen feest was. Mijn benen voelde als bakstenen en kon mijn normale tempo niet hanteren. Dan maar wat rustiger lopen en niet te druk maken om mijn tijd. De 25 km punt kwam in zicht en liep ik weer langs Romi haar huis maar nu was ze niet te missen omdat daar meerdere vriendinnen stonden. Geloof mij meiden, jullie enthousiasme raakte mij en vanaf dat moment wist ik dat ik de finish ging halen. Ik wist niet hoe maar wel dat ik het ging halen. Ik had weinig last van warmte en qua eten en drinken ging ook alles goed. De Erasmusbrug was wel even een dingetje en ik moest mezelf aanmoedigen om te blijven rennen. Eenmaal door de stad naar Kralingen toe nog een keer mijn ouders gezien en andere familieleden. Super leuk dat er zoveel mensen op af komen om je aan te moedigen. 

Kralingen, wat moet ik er over zeggen. Je loopt uit de stad naar een soort leegte waar mensen gesneuveld op het gras liggen. 
De enige gedachte die ik had was naar de grond kijken en stap voor stap. Rond de 34 km staan grote schermen waar filmpjes getoond worden van mensen die iets opgestuurd hebben. Klinkt een beetje vaag, maar als je er bij loopt als een halve gare en je hoort de stemmen van je ouders dan juich je wel even. Ook de emoties die bij de mensen om je heen vrij komen raakte mij..  "Laatste stukje Suus, niet opgeven, je kan het" . De woorden die op repeat stonden in mijn hoofd.  Nu ik dit schrijf besef ik pas hoe erg ik er door heen zat. Liefst wilde ik janken maar mijn concentratie heeft mij er echt door heen geholpen. Ik weet nog goed dat in Kralingen mijn broer en schoonzus met dezelfde enthousiasme mij aan stond te moedigen. Ik heb ze volgens mij niet aangekeken en doorgelopen. Gelukkig stonden ze op tijd bij de Coolsingel waar ik wel kon juichen!

Maar goed even terug naar Kralingen want dat stuk van Kralingen naar de Coolsingel was het mooiste stuk. Eerst ga je helemaal stuk en vraag je jezelf af what the fack je aan het doen bent en vervolgens heb je het idee dat je ene andere koningin bent. Wat een schommelingen in emoties de laatste kilometers.  Ik vond het mooi dat mijn oude stage begeleidster mij op stond te wachten bij de 38 km punt en stuk mee ging lopen en ze was zo trots en dat raakte mij.  Vanaf dat moment besloten om af en toe te wandelen want mijn poten wilde niet meer. Eenmaal bij de 40 km punt nog steeds lopend als een dooie, hoorde ik bekende stemmen. Mijn vriendinnen stonden te springen en te gillen alsof ze mij een jaar niet gezien hadden. Ik maakte een vreugde sprong die echt uit mijn tenen kwam. Ik had het namelijk gehaald. Tenminste nog 2 km maar dan besef je dat het 2 kilometer alleen maar genieten geblazen is. Onverwachte supporters nog langs de kant en expres vaak gejuicht en stil gestaan bij dit moment. Ik had een grijns van oor tot oor en kon goed genieten.

Eenmaal over de finish was de strijd geleverd en zakte mijn euforie ook even weg. De weg van de finish naar de supporters was nog een lange weg en het besef dat het klaar is maakte mij even leeg. Natuurlijk stonden mijn ouders mij als eerste trots op mij te wachten en inmiddels kwam iedereen naar de finish om mij te feliciteren en vragen te stellen. Ik raakte zwaar overprikkeld en volgens mij lichtelijk bot gereageerd terwijl ik juist de steun en enthousiasme kon waarderen (sorry). Ik had 5 uur lang een gesprek met mezelf gevoerd en communiceren met anderen zat er even niet in. Dezelfde avond nog lekker gegeten met vriendinnen en mijn eerste peuk weer gerookt. Dat smaakte meer dan prima (sorry ouders). 

De nacht bijna niet geslapen doordat ik mijn benen alleen kon strekken en mijn lichaam nog aan stond van mijn gevecht.
Mijn eindtijd is net binnen de 5 uur waarvan ik zeker 3 uur lang met pijn gelopen heb. Niet zo gek dus, dat ik daarna niet kon slapen. Het herstel gaat helaas langzaam. Gelukkig fiets ik veel en gaat het wel al beter met mijn gewrichten. Ik heb ook weer lekker ouderwets gedronken en geleefd.  Maandenlang getraind met de motto 1 keer en nooit meer. Ik durf bijna met 100 procent zekerheid te zeggen dat ik nog een keer de marathon ga lopen.  Nu is het klaar en wil ik iedereen bedanken voor de support.
Ik heb het zelf gedaan maar zonder de support vraag ik mij af of ik het gered zal hebben. Ik heb het ook zeker gehaald omdat ik in mezelf geloofde. Dat was tenslotte ook de reden van mijn blog om anderen te inspireren om in jezelf te geloven en je horizon te verbreden. Nu op naar een nieuwe uitdaging. Vanaf morgen ga ik werken bij Indigo in Rotterdam en heb ik afscheid moeten nemen van hele leuke collega’s in Den Haag.  Ook dat gaat mij weer iets moois brengen. 

Ik zeg: "Laat je inspireren door je dromen en volg je gevoel". 

#OP HET WISPELTURIGE LEVEN.