Het is inmiddels een tijd geleden dat ik iets geschreven heb en ik twijfel om dit verhaal te plaatsen. Ik wil namelijk geen medelijden kweken maar ik wil mezelf ook niet beter voor doen dan dat ik ben.
Wie weet kan ik met mijn verhaal mensen inspireren, dat is namelijk mijn doel.

Inmiddels hangt mijn medaille te schitteren bij mijn raam en kijk ik natuurlijk trots terug naar mijn reis naar de marathon. Achteraf gezien was dit een vlucht van mijn onrust. Ik dacht dat ik in mezelf geloofde maar dat is niet de waarheid. Het is niet voor niks geweest dat ik bang was om in een gat te vallen na de marathon.

Ik begon met een nieuwe baan, dus een nieuwe uitdaging. Weer een uitdaging en deze uitdaging was teveel voor mij.
Ik had teveel van mezelf gevraagd en mijn lichaam en mijn hoofd blokkeerde. Mijn lampje viel uit in mijn lichaam en de energie en wilskracht was verdwenen. Ik heb hierdoor een tijd niet kunnen werken. 

Door het lezen van een boek ben ik mij bewust geworden dat ik bepaald beeld van mezelf heb wat niet klopt.
Als baby hebben we nog geen zelfbeeld. We beginnen ons leven in een onbewuste staat. Pas na een jaar begint het zelfbewustzijn te ontstaan. Het eerste wat we over onszelf leren is dat we zwak, machteloos en behoeftig zijn en volkomen afhankelijk van iemand anders voor onze behoeftebevrediging. Je leert ook dat de liefdevolle warmte en veiligheid die we als kind zo hard nodig hebben, door anderen geleverd moet worden. Dit zegt eigenlijk dat je anderen mensen nodig hebt om jezelf 'compleet' te voelen. Om dit bereiken ontwikkel je dus een strategie om liefde en erkenning van anderen binnen te halen en hun afwijzing te voorkomen. En dat doet iedereen op een andere manier.

Ik heb het negatief geloof dat ik niet goed genoeg ben zoals ik ben. Mede door mijn onrust, wispelturige gedrag en het feit dat ik vroeger meer een jongen was dan een meisje. Daardoor kan ik nogal teveel mijn best doen om te laten zien dat ik wel goed ben zoals ik ben om zo erkenning te krijgen. Ik kan daardoor nogal over mijn grens gaan en te kritisch zijn naar mezelf.
Het is uiteindelijk de kunst om daar dus een balans in te vinden. En dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik ben dan ook geneigd om mijn eigen gedrag/ identiteit te veroordelen waardoor je het alleen maar zwaarder maakt voor jezelf. Nu wil ik leren om mezelf meer te omarmen en zonder oordeel naar mezelf te kijken.

Om een voorbeeld te geven, zoals ik al schreef, heb ik een aantal weken 'ziek' thuis gezeten.
Ik kan bijvoorbeeld denken:
“Zie je, je bent niet goed genoeg om normaal deel te kunnen nemen aan de maatschappij”.

Deze gedachte bevestigt mijn negatief geloof dat ik niet goed ben zoals ik ben, waardoor je in een vicieuze cirkel blijft.

Het is veel meer helpend om te denken:
“Vervelend dat dit gebeurd en hoe kan ik het voorkomen dat het nog een keer gebeurd.
Wat heb IK nodig om echt tot rust te komen? “

Deze gedachtegang klinkt natuurlijk veel makkelijker dan het is. 
Het feit blijft dat ik blijkbaar iets moet veranderen om meer rust te vinden. 
Hoe ik meer rust vind, laat ik even voor mezelf.

Mijn inspirerende vraag aan jou is:

"Wat is jouw negatief geloof en jouw vicieuze cirkel?"